Kadının, bilhassa annelik müessesesi üzerinden -ve bıyık altından- yargılanmasının hırsız adımları var: Kınama Acıma Akıl verme. İlk adıma sallanan işaret parmağını ve kaş kaldırıp göz devirmeleri çizelim. İkinci adıma, sağa eğilmiş baş ve iki saniye sürecek üzüntü ifadesi koyalım. Bu adımda bir konuşma baloncuğu çıksın, “onu da anlıyoruz” densin ve ivedilikle önceki ebeveyn (annenin annesi) suçlansın (hop birinci adıma geri dön!). Üçüncü adım için bir motto yeterli: sadece e

"Merkezimi bulmam lazım!” Dostlar, üzgünüm ama öyle bir merkez yok. Kötü şeyler olurken zor duyguların yükü altında kalmamamız için kendimize bakmamız gerektiği söylenir. Yoga, meditasyon, yürüyüş yapabiliriz. “Önce” kendimize bakarız. Bu önermeye hak vermeyi istesem de içinde ters bir şeyler olduğunun farkındayım. Kendimize bakmanın yanlış ya da bencilce bir şey olduğunu iddia etmiyorum. Sadece neden bunun o hamkaranlık duyguyu hissetmeyi engelleyici ve izole bir eylem olmas

“Bir gün beni arzularsan gel.” Nilipek sakin sakin söylüyor. Banu Alkan coverıymış. “Yatağım geceme dar gelir oldu gel ne olursun..” Kırmızılar ve leoparlar yani. Var bir şeyler. Arzu, tutku ve diğerleri. A öyle deme, bir kadının bir adamı çağırması yakışıkalmaz. İşte bu muhterem “Yakışıkalmaz”, hareketinden bakışına, sözlerinden tepkilerine, kıyafetlerinden renklerine her yaşında ve her yerde. Zamanla, tutkulucüretkartalepkar görünmemen için kulağına makul ve makbul şeyleri

Marcovaldo’nun güzleri. Arzuların ve korkuların kurduğu kentler. Ortada oldukları için görünmez. Ya da tam tersi. Sabah denizi gri mavi, dalgalar ince. Tekneler ve martılar. Sonra geçenlerde, güneşin batışı. Moda Çay Bahçesinin koyu bulanık çayı. Karşıda yine de pembemor ufuk, yukarılar turuncusarı. Ve hepsinin önünde tül gibi, sis gibi gri. O yüzden güzel ve o yüzden değil. Kırmızılar kiraz kırmızısı, maviler gök mavisi, yeşiller orman yeşili olabilir. Tamam. Ya griler? Soka