Rüzgar küçükken, arının beni sokmasıyla başlayan bir deliler evi hikayemiz vardı: yumurtalar ve bağıran çıplak insanlar! Tüm insanlık hallerinle birlikte eski kendini al bir kavanoza koy ağzını sıkıca kapa. “Kavanozu ters çevir, doğrudan gün ışığı almayan bir yerde beklet.” Bu kadar basit miymiş? Ne basiti! Kucağımıza küçücük bir canlı verdiler. Hastanedeki fotoğraflarımıza bakıyorum. Bora aşırı genç görünüyor gözüme. Ben de öyle. 18imizdeyiz sanki. Suratım ne yuvarlak, canlı

Yeti, yalnızca cinayetler yok bizde. Tüm sözcükler mahkum etmezler idama. Unutmanın armağanı umut, Miras olarak kalıyor bize Göreceksin nasıl doğurduğumuzu Harabeler üzerinde çocukları. Yeti, Shakespeare’imiz de var. Yeti, bizde keman da çalarlar. Yeti, hava kararınca, Işık yakarız biz.” Wislawa Szymborska, Himalayalar’a Yapılmamış Geziden (Türkçesi: Neşe Taluy Yüce) . . Zambra’nın “Okumamak” kitabında yazarlar, şairler, kitaplar arasında dolaştım. Syzmborska’yla da orada yen