Züleyha
Rüzgar küçükken, arının beni sokmasıyla başlayan bir deliler evi hikayemiz vardı: yumurtalar ve bağıran çıplak insanlar! Tüm insanlık hallerinle birlikte eski kendini al bir kavanoza koy ağzını sıkıca kapa. “Kavanozu ters çevir, doğrudan gün ışığı almayan bir yerde beklet.” Bu kadar basit miymiş? Ne basiti! Kucağımıza küçücük bir canlı verdiler. Hastanedeki fotoğraflarımıza bakıyorum. Bora aşırı genç görünüyor gözüme. Ben de öyle. 18imizdeyiz sanki. Suratım ne yuvarlak, canlı