Yıllar önce Özgecan’ın ardından yazmışım. Bugün yazmışım gibi. “Sen duymasan da, aldırmasan da, sen bilmesen de bilen biri vardır. Kafanın, vicdanının, karnının içindedir. Sen bilmesen de yani, yürürken yolunu değiştirmeni söyleyen ses bilir. Arkadan gelen ayak sesine kesilen kulakların, kapının kilidini defalarca çeviren ellerin bilir. Sıktığın yumrukların, birbirine çarpan dişlerin, karnının içindeki daimi yumru bilir. Her dem tetikte yaşamayı kanıksamış olmaktan duyduğun ö

Birilerinin takım elbiseli iyi halleri olacak. Birtakım kravatlar takacaklar ve onu kötüleyecekler boyuna. Parmaklar sallanacak, gözler devrilecek. Yeri gelecek “sevdiğimden yaptım” diyecekler. Sıra sıra dizilip tüm adamlar -hakimler ve diğerleri-, sıra sıra sorular soracaklar. Neden öyle giyinmiş? Hem o sokağa neden sapmış, o plazaya neden gitmiş? O arabaya neden binmiş? “Kız değilmiş” diyecekler. “İçki içmiş” diyecekler. “O saatte ne işi varmış?” Bir insanın şiir sevmesini