“Az sonra kapıyı çekip bu evden çıkacaktım. Bir kuyuya düşer gibi merdivenlerden inecektim. Tavanlardaki küfün, yerlerdeki mermerin kokusunu alacaktım. Sokakta yere baka baka yürüyecek, düşünecek, belki o üzüntüye benzer şeyi yeniden hissedecektim. Yanımdan tanımadığım ve bir ömür tanımayacağım onlarca insan geçecekti. Onlara bakacaktım ama kimseyi gözüm seçemeyecekti. Taksiye binecektim. Taksici hiç bakmayacaktı ben kimim. “Nereye abla?” diyecekti. İstanbul o kadar büyüktü k