Calvino’nun “Kentte Rüzgar Esince” adlı öyküsünde, kendisini “rüzgar adamı” olarak tanımlayan anlatıcımız, adına yakışır bir şekilde...
"Kendimle nesneler arasına sözcükler koymaya ne kadar çalışsam da uygun olanları bulamadım; çünkü bulduğum sözcükler sert ve çatlaktı: Onları dile getirmek sayısız taşı dizmek gibi bir şeydi."