Televizyonda flaş flaş flaşlarda. Fon müziklerle parça parça kesitler, kravatlı ceketli uzun oturumlarda izleriz. Az sonra siyah beyaz bir anıya dönecek çarpıcı fotoğraflarda ya da. . . İlkokuldayım. Televizyonun durduğu yeri hatırlıyorum. Eski evin ahşap arkalıklı koltuklarını. Ekrandaki spiker kadının sesini. Annemin soluk yüzünü, büyümüş göz bebeklerini. Çantalarla torbalarla sıra sıra yürüyen insanların fotoğraflarını. O zaman bilmiyorum savaş nedir. Ama biliyorum pekala.

“Bilir misin ey dost Denize benzer Gövdesi insanın Ne gömüler gizler Koylarında” Mira Bai* Bedeninde gizlenir, diyor Mira Bai. “Beden kayıt tutar” yani. O, 16. yüzyılda demiş ama. Tüm adamlardan önce. Gövde denizdir. Deniz geniş. Suları dünyayı döner. O halde insanın kendi bedeni ile teması kaybetmesi, sadece bireysel bir kopuş değil. Çöküş, yalnızlaşma, ayrışma hiçbir zaman sadece kişisel dünyamızın karasularında olup bitmiyor. “Yeryüzü bedeniniz olsaydı acıyan yerlerini his

Calvino’nun “Kentte Rüzgar Esince” adlı öyküsünde, kendisini “rüzgar adamı” olarak tanımlayan anlatıcımız, adına yakışır bir şekilde rüzgârlı bir günde karşılaştığı Ada İda ile tramvaydan tramvaya dolaşır. “Dilenci olsan ne yazarsın kaldırıma?” sorusuna karşılık, anlatıcımız kaldırım yazısına “konuşmayı beceremediği için yazan insanlardanmışım, özür dilerim vatandaşlar,” diye başlayacağını söyler. Ada Ida da kaldırıma şunları yazacaktır: “Beyler, üzerlerine işenmesinden çok b