Çıktığım tüm yolculuklar, yıllar önce, kimseye ses etmeden Senem'in yanına İzmir'e gidişimi aklıma getiriyor. Biliyorum ki insanı kilometrelerce uzağa uçuran da, şuradan kaldırıp boğaza atıveren de aynı yolculuğun hissi. Her gidiş, bir kavuşamamaya denk. Böyle bir anda çıktığım yollarda genelde kendimi, rüzgarda saçları uçuşan bir film karakteri gibi hayal ederim. O hayalde, diğer insanlar tarafından görülmez bir uçuculukta oradan oraya salınır dururum. En gerçekçi kararlarım

uçakların beyaz çizgilerini görür. sessiz kuşları duyar. ağaç kabuklarında salyangozları bulur. kuru ağaç yapraklarını renklerinden tanır. Geçen bana babaannemi sordu. Anlattım, dedim öldü. “Anne ama insanlar ölmez ki.” Yani yapraklar, ağaçlar, fareler, kuşlar, salyangozlar tamam. Ama insanlar? En çok insanlar ölür Rüzgarcım. Öyle demedim tabii. Aslında konuşmama çok iyi, çok sakin bir yerden başlamıştım. Fakat “ben ölmek istemiyorum” dudak bükmeleri aniden geldi. Arkadan hem

Yogayı kendi ideolojimize, kendi sınırlı deneyim ve görüşümüze göre eğip bükebiliriz. Ortaya en gerçek hakiki öz has yogalar çıkar. Daha önce hiç yoga yapmamış kişilere sorsak, büyük bir ihtimalle meditasyon halinde hareketsizce oturan ya da birtakım akrobatik pozlar yapan birini düşünecekler. Bu “biri” de ne hikmetse her daim genç, fit ve belli bir mahalleden olacak. Meditasyonda dahi otursa göbeğini dışarı salmayacak. Bir genelleme yapacak olursak bu önyargıların uzandığı i