“Necdet giderken de yol yorgunuydu. Tren garında ve sonra bilmediği ülkelerin küçük kentlerinde. O kentlerin gölge mahallelerinde, bazı dar apartmanlarda ve apartmanlardaki ortak odalarda, odaların geçici yataklarında da hep yol yorgunuydu. Bakla sokak ya da Ali Tahir sokak. Adresler değişiyor ama o her seferinde kendini taburelerin üzerinde buluyordu. Bir ayağıyla kendini dengede tutmaya çalışsa da her an kapı açılacak ve buradan gitmesi gerekecek gibi hazırda bekliyordu.” “

“The Lost Daughter” [Karanlık Kız] Bu film beni yıktı geçti. Leda’nın bakışları, annelik namına gizlenmiş, saklanmış, söylenmemiş şeyleri öyle bir ortaya koyuyor ki artık onlardan kaçamıyoruz. Görülmeyen bir kadını görmeye başlıyoruz ve dahası onu yakinen tanıdığımızı anlıyoruz. “Böyle anne mi olur?” Tıpkı fimdeki karakterler gibi, izleyici de bunu diyebilir. Zaten konu, Ledalara herkesin peşinen bunu diyor olması. Ama neyse ki filmin kendisi onu bu yargıların şerrinden koruy

Mircea Eliade, Yoga - Ölümsüzlük ve Özgürlük kitabında, yoga duruşları (asana) için “belirgin bir biçimde insanlık halinin aşılmasına işaret eder,” diyor. Bunun, “bitkisel bir hale doğru gerilemeyi mi” yoksa “tanrısal arketipe doğru aşkınlığı mı” temsil ettiğini ise bir soru olarak bırakıyor. Daha sonraki bölümlerde de bu soruyu açıyor: Bitkisel halden anladığımız ne? Aşkınlıktan anladığımız ne? Diyor ki, yoga çalışmalarıyla edinilen özellikler ile kişi “bitkiye benzer.” Anca