Genelde Datça’dayken, ama orada da sürekli değil bazen bazen gelen ve ne yazık ki çok kısa süren bir boşluk hissim var. Boşluk derken, onca biriktirdiğim isimşehirunvan, numara, adres, plaka, imza, başarı ve güncel cv içeren tabelaların yokluğu olarak boşluk. Geçen gün Instagramda profilim denen araziye yazdığım bir şeyleri sildim. Birtakım harfler ve sayılar. Uzaylılar gelse ne bunlar dese açıklayamam. Silsem ne silmesem ne gerçi. Zaten her şey “from meta”. Hani gözümüze göz

“Bitişik apartmanların arasında kahverengi bina. Dıştan ahşap. Boyası eski. İçi sağlam ama sert, yeni malzeme. Salonda yan yana üç pencere var. “Fransız balkon,” dedi emlakçı. Canan’a göre yarım adımlık yer. Ancak uzun saksılarda dar çiçekler sığar. Onu da koyarsa. Arkadaki oda, ortak avlulara bakıyor. Dip dibe apartmanların arkasında çoğu bakımsızlıktan bozulmuş gizli bahçeler var. Bu apartmanın bahçesinde de bir yatır bulmuşlar, giriş kattaki kadın söyledi. Yüz yıl önce ölm

Dün @fulyadkarakoc elindeki kitaptan bir pasaj okurken aklıma Bay Palomar geldi. Palomar konuşmadan önce üç kez dilini ısırır. Palomar öğle sonrası ay’ını görür ve dalgaların sayfalara sığmayacak sınırsız, tükenmez yüzeylerini tanır. Sonsuz Çayır, Çıplak Göğüsler, Ayna Olarak Evren... En sevdiğim ise “Tekeş Terlik”. Bay Palomar, bir gezide, pazardan bir çift terlik satın alır. Evine dönünce, terliğin bir tekinin diğerinden daha büyük olduğunu, terliklerin eş olmadığını anlar.