Dün akşam eve yürürken İstanbul’da sevdiğim şeylerin artık ne kadar geçmişte kaldığını düşündüm. Zaten bunu düşünmediğim çok nadir. Sanki yüz yaşındayım. Spotify da sağ olsun, yüz yıldır dinlemediğim şarkıları çaldı damardan. “City sunsets over me” dedi PJciğim buğulu buğulu. Şarkının sözlerini “şehir kafama kafama batırdı güneşi” diye çevirdim içimden. Nasıl nemrutum anlayın. Sonra kafamı kaldırdım, ağaçlar. İlla geçmişler binaları bir yerlerde. İlla gökyüzüyle yanak yanağa

Çocuklara çoğu zaman, henüz tamamlanmamış yarı insanlar olarak bakılır. O anlamaz. O bilmez. Hissetmez. Onlar duymaz. Görmez. Sezmez. Oysa birçok şeyi en çok onlar bilir. En çok “çocuklar insandır” . Yaşar Kemal, “Çocuklar İnsandır” kitabında çocukların hikayelerini her zaman olduğu gibi sokağın ve çocukların arasına karışarak anlatıyor. Önce, kitabın adının, çocukluğunu yaşayamadan alelacele büyümek zorunda bırakılmış sokak çocuklarının hayatını net bir şekilde yansıttığını

“Savaşmayı ve sevmeyi sürdürür. Sürdürmeyi sürdürür.” Marshall Berman’ın, beş yaşında ölen oğluna ithaf ettiği “Katı Olan Her Şey Buharlaşıyor” kitabının sunuş bölümü şöyle biter: “Onun hayatı ve ölümü bu kitaptaki birçok fikir ve temayı yanı başımıza kadar getirdi: Onun gibi, çağdaş dünyada mutlu yaşayanların o dünyada gezinen ifritler karşısında en çaresiz kalan kişiler olmaları fikri; park ve bisikletler, alışveriş, yemek ve yıkanma, sıradan kucaklama ve öpücüklerden ibare