Şarkılar Böyle

Geçenlerde soğuk desen soğuk değil, yağmur desen yağmur değil bir İstanbul havasında, İstanbulin Sohbetler’in ilkine gittik. Söyleşinin sonunda Banu Uçak sordu: “İstanbulin şeyler nedir sizce?” Şehir hatları vapurları, kediler, martılar, erguvanlar, çınarlar...

Çıkışta arkadaşlarla ayaküstü lafladık. Bir bira içsek iyiydi ama saate baktım, zaman yok. Kendimi sokağa attım. Dar kaldırımlar. Şişhane’den metro, oradan Marmaray. Merdivenlerden çıkarken bir kadın telefonda “gerizekalının biri atlamış yine” dedi. Panoda “Üzücü bir olay” yazıyordu. Sirkeci’de tren durdu, hattı kapatmışlar. Şarjım yüzde iki. İstasyon yerin yedi kat altında. Çıkıp Eminönü’ne yürüdüm. İnşaat alanı, yaya yolu, ışıklar. Boğaz seferini geçtim, Üsküdar vapuruna yanaştım. Bekleme alanı hınca hınç dolu. Kendimi vapura attım. Boş bir koltuk bulup oturdum. Kafamı kaldırdım ki iki kişi dans ediyor. Şarkı söyleyen kadın, “Kısa bir zamanımız var,” diyor, “dertlerimizi unutalım.” Başlıyor. Etraftakiler eşlik ediyor. Şarkının ortasında yaşlıca bir adam kalkıp kadının kulağına eğiliyor. Kadın adama bir türlü bakıyor. Bir türlü ama nasıl? Açıklıyor: “Ah. Sizi üzmek istemezdim. Başınız sağ olsun.” Adamın gözleri doluyor, belki ağlıyor. “Ne yapalım,” diyor kadın, “şarkılar böyle.” Kağıt mendiller koltuklardan koltuklara dolaşıyor. Karşımdaki kadın peçeteyi gözlüğün altından sokuyor. Şarkıcı neşeli bir parça buluyor. Alkışlar geri geliyor. Fısıldayan adam yere bakıyor. Ben adama yarım bakıyorum. “Bütün dünya buna inansa, bir inansa…” Kadının kutusuna paralar düşüyor. “İstanbulin şeyler” demişti Banu. Yani bu. Vapur değil yalnız. Yaşama ilave yirmi dakika. Tanımadığın insanlarla paylaştığın, dünya zamanından ayrı bir kesit. Bir yabancının kederine tanık olmak. Onu gidermeyeceğini de taşımayacağını da bilmek. Yanından geçip gitmek. Acımak da değil, umursamamak da.

Vapurdan iniyorum. Soğuk desen soğuk değil, yağmur desen yağmur değil bir İstanbul havası. Kadın doğru söylüyor: “Şarkılar böyle...Kısa bir zamanımız var.”