Adsıztanımsız

Kötü bir şey olacak. Kızın başına, evet başına bir şey gelecek. Hayır hayır, adama. Babaya. Ne olmuş ona? Bir geçmiş var. Renk renk kara ve parça parça görüntüler. O kimin geçmişi? Kız el salladı, adam bir kapıdan çıktı. Bitti.

Filmi bir “olay” beklentisiyle, bir şey ha oldu ha olacak duygusuyla izledik ve sonunda hiçbir cevap yoktu. Sadece bir kapı. Sophie’nin sorduğu soruları sorduk yani. Onun bulamadığı cevapları aradık. Onun, tarihte tek başına geri gitmeye; tüm parçaları el yordamıyla bulmaya; eksikleri yerli yerine koymaya çalışması gibi… Sophie ne bulduysa biz de onu bulduk işte: belleğin delik deşik, paramparça, sahipsiz, kime ait olduğu belirsiz görüntüleri ve hepsinin birleştirdiği adsıztanımsız bir duygu. Yönetmenin deyimiyle “hasret”.*

Yaşanmış bir anın üzerinden çok uzun zaman geçince sevilen insanlardan geriye her an yok olabilecek sınırlı sayıda anı kalıyor. Yeniden yaşamak istiyoruz. Filmi başa sarıyoruz, fotoğraflara yeniden bakıyoruz. Anılarda açılan boşlukları doldurmaya çalışıyoruz. Çocukken hissettiklerimizi şimdi anlamaya…Filmin derdi bir olay anlatmak değil yani. Hafızanın olaysızlığını göstermek belki de.

Hasretin dışında, en az onun kadar kırılgan bir şey daha buluyor insan filmde: bir çocuğun sevgi ve anlayış duygusunun genişliğini… Ve o genişlik karşısında hissettiğimiz yürek burkulması. Türkçe’den tercümesi olmayan bir sözcük daha.

Çocuklar duyguları sünger gibi çekermiş.

Ne olduğunu anlamasa da sevdiği insanlardaki “karanlık katları” görürmüş. Çocukken hissettiğini anlamlandırmaya çalışan, boşlukları hatırlayarak doldurmak isteyen bir kadının öyküsü bu film.

Israrla cevaplar arayan seyirciye haykırıyor: boşluklar dolmuyor.

Renk renk kara ve parça parça görüntüler. O kimin geçmişi. Kız el salladı, adam bir kapıdan çıktı. Bitti.

*Wells, “hasret” kelimesini İngilizce’ye tercüme edilebilir bulmadığından doğrudan Türkçe olarak kullanmış ve şöyle tanımlamış: özlem, sevgi ve kaybın bir birleşimi.

https://a24films.com/notes/2022/10/a-note-from-charlotte-wells