Zamansız Çizgi

Şu meseleleri halledersem daha iyi bir anne olabileceğim, dedim. Daha önce iyi bir anne olmuştum. Uzun süre iyi bir anne olmuştum. Daha iyi ve daha az kızgın. Önce şu işleri bir halledeyim. Hem ne diyorlar: “Maskeyi önce kendine.” Baylarbayanlarsayınyolcularımız. Hiçbir zaman bana yeterince anlamlı gelmeyen bu cümleye kafa sallıyorum, hı hı.

Akşamları Bora, Rüzgar’a kitap okuyor, sonra ben giriyorum odaya. Oğlan uyuyana kadar yanında duruyorum. Zaman nasıl kırılgan ve ne boktan bir şey. Hem çok hızlı. Hep orada, dünyanın en sevdiğim yerinde kalmak istiyorum. Bir an içinde her şey yavaşlıyor, dakikalar tek tek, çamur gibi ağır akıyor, çocuğum uykuya bir türlü düşemezken potansiyel yaşamlarımı yaşayan faniler şuh kahkahalarla yanımdan geçip ilerliyorlar. Onların atları var ve onların atları hızlı ve onların atlalarının yeleleri parlak. Onlar daha iyiler ve daha az kızgın. Bak onların maskeleri de yok! Baylar bayanlarvesevgiliçocuklar.

Rüzgar yatakta doğruldu. “Eski günlerimizi özledim,” dedi.

“Ne kadar eski?” Düşündüğüm kadar mı, manasında. Ne kadar zamandır kötü bir anneyim bunu anlamak üzereyim. Kuyu gibi vicdan azabı. Şapkasıyla NihanKaya, çizgi dudaklar ve cetvel parmak, döpiyes ve badem bıyık! Ne hızlı geldiniz!

“2 hafta” dedi Rüzgar. İki hafta önce iyi bir anneymişim yani. Oh be. Rahatladım. 2 hafta. Sarıldık. Sadece 2 hafta. Zaman ne kırılgan ne boktan bir şey. Çocuk zamanında 2 hafta kaç yüzyıl? İç sesim mi bu NihanKaya mı?

“Boş ver onları sen çocuğa bak.” Kimin sesi? İyi biri. Anneannem mi yoksa? Yavruağzı hırka. Güzel eller. Dikiş makinesi sesi.

“Sen çocuğa bak kızım.” Vallahi o. Rüzgar’la göz göze geldik. Zamansızçizgi. Bilir gibi, tüm gerçek öz hakiki iç seslerimi duyar gibi güldü. Sonra da uykuya daldı.

Atlılar, kurtlar, döpiyes ve nihan kaya ve badem bıyık. Yumuşak yastık, çocuğumun aralık ağzı ve yavruağzı hırka. Okuma lambasının cılız ışığı.

Burada dursam. Lambanın karanlık kısmında yani. Burada dursam, tüm meselelerimi çözeceğim.

Nathan DeFiesta